AbstractsBiology & Animal Science

Widespread in our understanding of humans is that the surrounding environment plays a large role in shaping our behavior. The artificial or built environment shaped by our own hands is one such environment. We acknowledge that structures have a special significance to our daily lives. However, when it comes to the spaces in which we interact, there has not been sufficient study on how spatial organization can facilitate certain behaviors or be used as part of a performance. This has been the case of Viking Age longhouse. Most scholarly interest until recently has dealt predominately with physical elements of these structures. Understanding how cultural or social needs gave shape to the building has been given little attention. Although that has changed in recent years, the effect of internal spatial organization on human behavior has not been looked at in connection to Viking Age longhouses. The aim of this thesis is to combine various theoretical frameworks and space syntax analytical methods to uncover how the inhabitants of Viking Age longhouses used space and the built environment to shape interactions or behaviors. This thesis makes the case that the internal spatial organization of longhouses were used both as a means to facilitate certain interactions and was also used as part of a performance undertaken by the inhabitants to convey a particular front or message, whatever it may have been. This is rooted in the notion that these structures also acted as repositories of cultural memory or experiences. Það er viðtekin þekking að nærliggjandi umhverfi leiki stórt hlutverk í að móta hegðun mannsins. Eitt slíkt er það umhverfi sem við höfum mótað og búið til sjálf en vitað er að mannvirki hvers konar hafa sérstaka þýðingu fyrir daglegt líf okkar. Öllu flóknara er að skilgreina rými (e. space), vegna skorts á rannsóknum á því hvernig það hefur áhrif á hegðun okkar. Dæmi um þess konar rými eru skálar frá víkingaöld. Lengst af hefur verið lögð áhersla á að greina rýmislega skipulagningu þeirra, fremur en þau félagslegu og menningarlegu áhrif sem þess konar mannvirki miðla. Þetta er þó að breytast, einkum hin síðari ár. Markmið þessarar ritgerðar er að sameina ýmsar kennilegar nálganir og rýmisgreiningar (e. space syntax analytical methods) til að komast að því hvernig íbúar víkingaaldarskálans notuðu rými hans með gagnvirkum hætti til þess að móta samskipti sín og hegðun. Hér verður sýnt fram á að innra skipulag skálans hafi bæði verið notað til þess að auðvelda tiltekna virkni en einnig sem hluti af leið íbúanna til að flytja ákveðin skilaboð á milli sín, hver sem þau kunna að hafa verið. Þessi nálgun á rætur að rekja til þeirrar hugmyndar öll mannvirki virki sem geymsla minninga eða reynslu, auk þess að vera íveruhús.